Akt IV

Scena pierwsza

Czołg stoi na środku, w dłoni trzyma kilka łanów pszenicy i ryczy jak jeleń na rykowisku. Wystraszyła tym Bellaris, która jest twarda babką, ale słuchać tego nie miała zamiaru, bo dbała o swoje zdrowie psychiczne. Niby pracowała z Peggy Brown, ale to nieco inna sprawa... Biedaczka stała kilka metrów od Czołgu.

Czołg: Odszedł ode mnie! Mój Miętusek! A tyle na niego czekałam, modliłam się i płakałam, a on wybrał inną!

Peggy Brown: Innego.

Czołg ucieka z płaczem. Zza kurtyny słychać głos Bellaris.

Bellaris: Poszła już?

Peggy Brown: Tak, możesz wejść.

Bellaris wchodzi na scenę i staje obok Peggy Brown.

Bellaris: Mówmy szybko co chodzi i uciekajmy zanim wróci.

Peggy Brown: Dzisiaj proponujemy państwu wycieczkę na wieś. Zabieramy was do Soplicowa, gdzie Zocha biega w halce,a Tadek staje przed dylematami matrymonialnymi.

Bellaris: Niestety, nie mogę państwu obiecać, że Czołg zostanie tutaj. Pewnie jak tylko usłyszy słowo „Tadeusz”...

Wbiega Czołg.

Czołg: Jaki Tadeusz? Gdzie? Nosi majtki?

Peggy Brown: Zaczyna się...

Bellaris: Lepiej stąd chodźmy.

Scena druga

Wchodzi Tadeusz Soplica. Zaraz za nim drepcze Zocha, która ubrana jest w halkę, a w dłoni trzyma gęś.

Tadeusz: Jam Tadeusz! Jam Soplica!

Kocham patrzeć na twe lica!

Choć tu do mnie, choć tu rybko,

Bo ci trzasnę, szybko, szybko!

Zocha: Przecież lezę ile sił w giczołach! Aż mi się onuce spociły. Gdzie tak biegniesz?

Tadeusz: Musimy uciekać, bo jakaś potwora

Szuka tu wciąż swego amatora.

Zocha: Jaka potwora? Co ty godasz, Tadziu? Przecież tu jest bezpiecznie, wszystko dobrze, gra gitarka.

Tadeusz: Szybko biegnij moja miła

by potwora nie chwyciła!

Chyba, że mnie już nie kochasz -

wtedy wielka będzie wiocha.

Cię zostawię na ulicy

bez majciochów i spódnicy.

Zocha: Grozisz mi? Idę se od ciebie!

Zocha schodzi ze sceny, a zamiast niej pojawia się starsza kobieta. Na imię jej Telimena.

Telimena: Tadeuszu! Tadeuszu, gdzie jesteś?

Tadeusz: Tutaj, moja kochana

właśnie obieram banana.

Telimena: Ach, jesteś. A cóż to była za dziewucha, która przed chwilą wybiegła? Taka nieokrzesana, cudacznie ubrana. Taka... wiejska!

Tadeusz: Ona to nikt taki,

niech idzie zbierać ślimaki.

Ja wolę ciebie: pełną, dojrzałą,

w miłości wytrzymałą...

Telimena: Zaraz, zaraz, jak to „pełną”? Chcesz mi powiedzieć, że jestem gruba?!

Tadeusz: Nie, wcale tak nie myślę

zaraz tutaj komplementem błysnę.

Jesteś piękna jak brzoskwinia

wcale nie jak gruba świnia!

Telimena: Dziękuję. Ale o tej świni, to mogłeś sobie darować.

Tadeusz: Nie mogłem. Wszystko musi się rymować.

Telimena: No cóż, twój wybór. Co tutaj robisz?

Tadeusz: Kocham cię miła moja,

chyba się zaciągnę do woja!

Telimena: Ale ty już byłeś w wojsku. Niedawno wróciłeś, więc zastanów się, co mówisz... Gówniarzu! Nie wiem, czy nie jesteś dla mnie za młody, bo w końcu mam już swoje lata, nie urodziłam się wczoraj.

Tadeusz: Ja też nie! Moja luba,

wiek to twoja wielka chluba!

Bo ty piękna jak obornik

i nie przejdzie obok nikt

kto tu nie popadnie w zachwyt,

chyba, że jest z niego łachmyt!

Telimena: Jakiż ty szarmancki! Aż muszę usiąść z wrażenia.

Kobieta sadza swój suchy tyłek na stercie ziemi i patyków, która okazała się być mrowiskiem wściekłych, czerwonych mrówek z Brazylii. Pewnie Czołg je tam podrzuciła. Zwierzątka zaczęły włazić Telimenie pod sukienkę, co nie było dla niej przyjemne.

Telimena: Aaa! Coś na mnie wlazło!

Tadeusz: Czy na ciebie miłość wlazła

czy ci w tyłek weszła drzazga?

Co się dzieje moja miła,

bo ci zaraz walnę w ryja.

Telimena: Chyba przesadzasz z tą brutalnością, a ja nie mam zamiaru tego znosić, więc wychodzę.

Stara opuszcza scenę cały czas drapiąc się po nogach i brzuchu.

Tadeusz: Co to była za chryja?

Czy się ona dziś nie myła,

że tak drapie się i drapie,

no i przy tym, chrapie, sapie...

lepiej pójdę i to sprawdzę.

Może mi ukradła smardze?

Scena trzecia

Na scenę wbiega Czołg. Na głowie ma słomiany kapelusz, a na nogach trepy. Poza tym jest naga i brzydka jak zawsze.

Czołg: właśnie się minęłam z Telimeną. Ale to stara baba, tragedia! Ale co ja tu yyy chciałam? Może yyy wyjaśnię, dlaczego jestem goła hehe. Ta stara prukwa usiadła swoim grubym dupskiem w mrowisko. A w mrowisku wiadomo – mrówki. No i te mrówki, że tak powiem, oblazły ją. Mnie przy okazji też. No i...

Zza sceny słychać głos Peggy Brown i Bellaris.

Peggy Brown: Kogo to kurde obchodzi?!

Bellaris: Won ze sceny, pasztecie!

Na scenę wbiega równie nagi Tadeusz.

Tadeusz: Czego wy od niej chcecie?

To nic, że ma trzy włosy tylko.

Dla mnie jest dobra – o dziwo.

Może nie ma także cycków,

intelektu brak przebłysków,

nogi krzywe jak u kaczki

i za duże trochę baczki,

czoło wielkie, o mój Boże!

Ona na nim zboże orze?

Brzuch też jakiś wystający,

nos wągrami gorejący,

ale za to chętnie daje,

a ja na to wnet przystaję,

bom już dawno nie miał dziwki,

Jeno TV i używki...

Więc odczepcie się od Czołgu!

Może mi dotrzyma kroku

i uśmiechnie się raz w roku

aż ją wnet zakłuje w boku!

Bellaris: Rób co chcesz, ale przyjdzie czas, że przejrzysz na oczy i wtedy zapłaczesz!

Czołg: Ha! Znalazłam faceta! Nikt nie wierzył w powodzenie mojego planu, a ja dałam radę. Nawet babcia mi nie ufała. A teraz mam faceta, który chce być ze mną z własnej woli. Szach mat osoby lepsze ode mnie!

Tadeusz: Co ja paczę, co ja paczę,

chyba zaraz się popłaczę.

Tyś cudowna jak malina,

Taka z ciebie fajna zdzira!

Czołg: Nie dość, że nagi, to jeszcze taki miły. Ożeń się ze mną!

Tadeusz: Hola, hola, trochę zwolnij

i na swój rozsądek pomnij.

Czołg: Hę? Na co?

Tadeusz: Nie rozumiesz – prosto powiem.

Bardzo głupi z ciebie człowiek.

Właśnie zmieniam swe zamiary,

zamiast ciebie chcę browary!

Czołg: Nie! Tylko nie to! Ty masz być mój!!!

Tadeusz: Zabierzcie ode mnie tego dziwoląga,

już serio od niej wolę mafląga!

Wchodzi dwóch panów w garniturach. Zabierają Czołg ze sceny, mimo jej sprzeciwów. Tadeusz wygląda na zadowolonego. Na scenie pojawia się Zocha. Jest ubrana w gumowce, a na głowie ma chustkę w stylu babki – Rosjanki.

Tadeusz: Tyś piękniejsza jest od Czołga

z ciebie będzie moja żona!

Zocha: Serio żech mówisz? Ale się hajcuje! Jaram się jak stodoła latem. Muszę o tym powiedzieć Telimenie.

Dziewczyna w podskokach opuszcza scenę, a Tadeusz siada załamany na pieńku pokrytym mchem.

Tadeusz: Najpierw Telimena, a teraz Zosia,

mają mnie obie za głupiego ktosia.

Chyba się powieszę na jakiejś leszczynie,

chyba, że mój ból szybko minie.

Ale Zosia głupia i mną zachwycona

wyjdzie za mnie i wciąż rozpromieniona

będzie dobrą żoną, a jak nie -

dostanie w ryja i skończy się!

Scena trzecia

Wesele Zochy i Tadeusza. Wszyscy siedzą przy suto zastawionym stole. Telimena znalazła sobie innego kochasia. Jankiel stoi na podwyższeniu i odwala super solówkę na cymbałkach.

Zocha: Ale żarła! W życiu nie widziałam tyle mięcha naraz. Chyba po tym weselu przytyję z piętnaście kilo!

Tadeusz: Ani się waż, moja miła,

bo co zaraz...

Wszyscy:... walnę w ryja!

Goście bawili się i jedli przez całą noc.

Jankiel: I ja tam byłem,

miód i wino piłem,

i tak się ululałem,

aż się porzygałem. 

Inspiracja: A. Mickiewicz, "Pan Tadeusz"