Diss Mickiewicz vs Słowacki

Słowacki:     Jam jest Juliusz, jam Słowacki

                      I wyrywam niezłe laski,

                      Bom zdolniejszy jest od ciebie –

                      Weź posłuchaj – będziesz w niebie.

                       Moje rymy są cudne –

                       Ani długie, ani nudne.

                       Twa poezja jest do kitu,

                       Aż się rzygać chce bez liku!

Mickiewicz:  Panie Słowacki, po co ta walka?

                        Nazwisko „Mickiewicz” – to dopiero marka!

                        Możesz sobie darować twoje kiepskie wiersze

                        I tak ja jestem w Polsce najlepsiejszym wieszczem!

Słowacki:       Wieszczem, wieszczem –

                       Chyba leszczem.

                       Tyś jest cienki jak kabanos

                       I się zamknij, no bo w nos.

Mickiewicz: Sam to właśnie pan dowodzi,

                      Że głupota panu szkodzi.

                     Tylko łapy i do bicia

                     Żadnej tu mądrości życia.

                     Za to ja mówię bardzo mądrze

                     I wychodzę na tym dobrze.

                    Napisałem epopeję narodową. „Pan Tadeusz” się zowie.

                    Coś takiego nigdy nie urodzi się w pańskiej głowie!

Słowacki:     Bawisz mnie wieśniaku,

                       Słaby jesteś bardzo.

                      Nawet wśród świniaków –

                      Wszyscy tobą gardzą.

                      Jesteś zwykłym szczylem,

                      Romantycznym grzdylem,

                      Słów szkoda więcej

                      Znikaj czym prędzej!

Mickiewicz:  Potrafisz tylko inwektywy rzucać,

                       I żeby ogarnąć twój poziom, ja musze kucać.

                       Bo słaby jesteś, twój dowcip niski okrutnie

                       Już lepszych wieszczy widziałem na końcu świata – w Kutnie!

Słowacki:      Zasób twych słów marny jak wodzianka,

                      Możesz przede mną klęknąć na kolanka.

                      Czcij pana swego,

                      Juliusza Słowackiego!

Mickiewicz: Panie, to chyba jakaś kpina!

                      Pana jedyny atrybut to powinna być lina

                      I drzewo jakieś duże,

                      Żebyś mógł skończyć żywot, obszczymurze!

Słowacki:     Zabawne te twoje słowa,

                      Aż mnie od nich boli głowa,

                      Platon już turla się w grobie

                      I krzyczy głośno „już po tobie!”

                      Nawet on ma dosyć ciebie,

                      I się nie zobaczycie w niebie.

                      Życzę ci do ciemności wędrówki

                      I prosto w tyłek parówki!

Mickiewicz: Parówki nie. Lepiej gówniarskiej kiełbasy,

                       Do tego jeszcze wóda i dobre basy.

                       Zrobimy sobie dzikie party

                       I pogodzimy się nie na żarty.

                      Bo w końcu, co tu dużo mówić,

                      Mamy podobne umiejętności,

                      Podobnie bawimy wszystkich gości…

                      A teraz idziemy się upić!

Słowacki:     Hej! Ho! Sialala!

                      Wypiję kielich… może dwa!

Mickiewicz:  Ewentualnie siedem.

                        I się dogadamy – jestem pewien.