Akt II

Scena pierwsza

Na scenie panuje bałagan. Wokoło stoją szafy, kufry i pudła wypchane ubraniami. Po środku tej całej meliny stoi mała, brzydka dziewczynka z dużym polem do popisu na czole (a nawet zamiast niego).

Peggy Brown: Witamy wszystkich w drugiej odsłonie naszej sztuki.

Bellaris: Pragniemy wam przedstawić naszą stałą bohaterkę. Mili państwo, poznajcie Czołg!

Dziewczę macha krzywą kończyną górną i uśmiecha się głupkowato, a połowa widowni zbliża się do wyjścia.

Czołg: Jestem Czołg, i że tak powiem, nie mam życia, ale za to jestem ładna.

Widownia wykrzykuje zgodne: „No chyba nie!”.

Czołg: Dziś przedstawię wam historię Izy, która była dziwką, przez co stała się moją idolką. Pragnę być taka jak ona, ale…

Peggy Brown: …nigdy nie będziesz…

Bellaris: …bo masz brzydki ryj.

Czołg: No dobra.

Wszyscy schodzą ze sceny. Kurtyna opada.

Scena druga

Podnosi się kurtyna. Ukazuje się długonoga blondynka w kabaretkach, szpilkach w panterkę, czerwonej mini i lateksowym czarnym topie. Na czole ma kartonik z napisem „Izabela”.

Iza: Kurde, też wymyśliłyście, ja przecież nie mam takiego wielkiego czoła jak Czołg! Ta kartka zakrywa mi oczy!

Nagle pojawia się Czołg, ale to nic dziwnego – ona zawsze pojawia się znikąd.

Czołg: O jejku, już nie przesadzaj! I tak jesteś dziwką, hehehe…

Peggy Brown: A ta se znowu hehehuje…

Iza: Ale przecież miało być o mnie! Ten głupi, stary Stach jest taki naiwny. Myśli, że ja go kocham, a lecę tylko na jego kasę!

Czołg: Hehehe…

Widownia wydaję z siebie cichy jęk zniecierpliwienia i frustracji.

Czołg: Oj, no dobra, przypomnijmy sobie jak to było z tą Izą i Stachem.

Scena trzecia

Przy szafie stoi Stach. Jest ubrany w prochowiec sięgający aż do ziemi, a w dłoni trzyma kapelusz w kolorze Suchej Krakowskiej. Patrzy smutnie na Izkę, która ogląda swoje dziwkowate kiecki.

Stach: Iza…

Iza: Co?

Stach: Gówno! Żartowałem… Kocham cię.

Iza: A ja cię nie.

Stach: To ja pójdę zarobić pieniądze.

Iza: No to narka.

Kilka lat później.

Stach wchodzi do pokoju w tym samym prochowcu na grzbiecie, a Izka dalej ogląda kiecki, ale jeszcze bardziej dziwkarskie niż tamte.

Stach: Iza…

Iza: Co?

Stach: Kocham cię.

Iza: A ja ciebie nie.

Stach: Ale ja zarobiłem dużo pieniędzy.

Iza rzuca się w ramiona mężczyzny.

Iza: Och, ależ ja cię kocham mój…

Stach: Jestem Stach.

Iza: …Stasiu!

Scena czwarta

Ruiny zamku w Przedsławku. Stach i Izabela przechadzają się po polach. Jest duże błoto, więc Staszek dobrodusznie niesie Izę na plecach. Ubrany jest oczywiście w ten sam prochowiec co zwykle.

Iza: Stachu, Stachu, bolą mnie nogi! Zatrzymaj się tutaj.

Stachu: WTF? Przecież siedzisz mi na plecach.

Iza: No właśnie. Masz strasznie niewygodne plecy. Chcę zejść!

Stachu: Ale ja cię nie puszczę! Za mocno cię kocham.

Iza: Jak mnie kochasz, to mnie puść!

Stach: No dobra, jak chcesz. Stach jebudu ją na ziemię. Iza wpada tyłkiem w błoto. Puściłem cię, chociaż ty sama robisz to przecież najlepiej.

Iza otrzepuje się z błota. Stach bierze ją za rękę i idą dalej.

Stach: Iza… A ty mnie kochasz?

Iza: Oczywiście, że kocham… twoje pieniądze. Przydadzą nam się na nowy dom.

Stach: A co z twoim kuzynem, Ochockim?

Iza: Dobry w łóżku, ale biedny… Cóż poradzić?

Stach: Ty mnie zdradzasz?

Iza: Ależ skąd! Ja tylko… prowadzę badania. Sprawdzam, czy stan majątkowy ma wpływ na długość męskiego przyrodzenia i czy jest jakaś różnica między szlachtą, a arystokracją. Ja specjalnej nie widzę… A z Ochockim cię nie zdradziłam, bo przecież 7 cm to jeszcze nie zdrada. Nawet nie usiłowanie… To w ogóle jest nic. Tak naobiecywał, nagadał, a jak przyszło co do czego…

 Na scenę wskakuje Czołg. Ręce ma spętane, nogi w zastygłym betonie, a z głowy wystaje jej metalowa strzała.

Czołg: Mnie się podobało! Był taaki czuły i kochany…

Iza: Przecież ty nie spałaś z Ochockim.

Czołg: Ale sobie wyobrażałam.

Iza: Weźcie ją stąd! Ja nie mogę pracować w takich warunkach! Zamknijcie ją w piwnicy albo nawet zakopcie, ale na co najmniej dwudziestu metrach głębokości. Nie chcę jej więcej widzieć!

Wkraczają dwaj panowie, każdy łapie Czołg za wszystkie trzy włosy i wyciągają ją za scenę. Dziewczyna coś krzyczy, ale kogo to obchodzi.

Stach: Więc jesteś mi wierna?

Iza: Raczej twojemu rachunkowi w banku, ale niech ci będzie. Jak sobie mój Pieniążek życzy.

Na scenę wchodzi Ochocki. Czule patrzy na Izę, a ona na niego. Stach tego nie zauważa, bo jest głupi.

Iza: Ale ma ocho… ocho… ocho…

Ochocki: Ochotę poszaleć na łączce. Znaczy na Łęckiej!

Stach jakby budzi się z letargu.

Stach: Jaka Łęcka? Co? Gdzie? Moje pieniądze! Moja Łęcka!

Ochocki: Ty się stary tak nie unoś, bo ci żyłka pęknie. Albo jakiegoś zawału dostaniesz.

Iza: Poczekaj, poczekaj, nie tak szybko! Testament już napisałeś?

Stach: Nie.

Iza: Staszek! Nie umieraj!

Stach: To przestać prowadzić te badania z Ochockim. A tak w ogóle, to co się stało z moją blaszką, którą ci dałem?

Ochocki: Yyy…

Iza: Myszy zjadły!

Ochocki: Tak, właśnie. Myszy zjadły. Straszne myszy giganty, które powstały podczas naszych badań.

Stach: Ty, ja myślałem, że na to się „dzieci” mówi.

Ochocki: Myszy też ładnie. A poza tym, ja od zawsze wiedziałem, że mam jakieś mysie geny.

Iza: Racja. W końcu mamy gender…

Na scenę tanecznym krokiem wbiega Czołg. Już rozwiązana i bez betonu na nogach. Ma tylko lekko wybite dwa przednie zęby, ale nie wiać. Ubrana w zwiewną, krótką spódniczkę ( jeszcze krótszą niż te Łęckiej) i stanik (chociaż serio nie wiem po co).

Czołg: (śpiewa) Kocham gender! Kocham gender!

Ochocki: Trudno się dziwić, skoro tak wyglądasz…

Iza: Chyba już mówiłam, żeby ją stąd zabrać?!

Na scenę wchodzi dwóch mężczyzn, którzy ponownie wywlekają ją za włosy.

Stachu: Wracając do mojej blaszki…

Iza: Przecież powiedzieliśmy, że myszy zjadły.

Stach: Aha.

Ochocki: Ty, Iza, jemu serio jest tak łatwo wszystko wkręcić?

Iza: No tak, przecież mówiłam ci, że jest głupi. Sam zobacz. (Do Stacha) Stachu, kocham cię.

Stachu: Ja ciebie też, moja Izabelko.

Ochocki: Jaki głąb… Taka głupota powinna zabijać.

Stach: Ale cały  czas żyję!

Na scenę wjeżdża stos cegieł, na którym siedzi Czołg z koszykiem w ręku. Dziewczyna hopsa dookoła Stacha, daje mu palącą się laskę dynamitu i ucieka. Kurtyna opada.

Scena piąta

Wszystko wygląda jak po wybuchu bomby.

Ochocki: Szkoda mi tego Stacha. Dobry chłop z niego był, miły, uczynny…

Iza: …i miał takie przyzwoite 12 cm.

Czołg: Ale przecież nie mamy pewności, że umarł.

Iza: Morda dziwko!

Łęcka strzela z karabinu do Czołgu. Czołg pada ryjem na podłogę. Kurtyna opada. 

Inspiracja: B. Prus, "Lalka"