Akt VI

Scena pierwsza

Na scenę wchodzi Milczi Wilkiewicz. Otwiera usta, by wygłosić niepotrzebny monolog. Publiczność, nie wiedzieć czemu, wstaje ze swoich miejsc i zaczyna 15-minutową owację.

Milczi: He He… Dobrze, drodzy…

Tłum zaczyna znowu wiwatować.

Milczi: Ale proszę już o skupienie.

Widownia zaczyna szeptać między sobą.

Milczi: Ale ja naprawdę proszę już o uwagę.

Publiczność ewidentnie znudzona zaczyna coraz głośniejsze rozmowy.

Milczi: Widzę, że udane wystąpienie to jednak utopijna teza.

Po tych słowach bohater wychodzi. Wśród widowni słychać chichot. Gaśnie światło.

Scena druga

Na scenę wbiega Czołg. Ubrana jest w brzydką, zwiewną, pomarańczową bluzkę. Przez jej twarz przebiega dziwny grymas. Dobrą chwilę zabiera widowni dojście do wniosku, że to próba uśmiechu.

Czołg: Lalalala! Jestem dziś cała w skowronkach!

Zza kurtyny dobiega głos Bellaris

Bellaris: A powinnaś być cała w gównie!

Czołg: He he...

Widownia również się śmieje.

Czołg: A chcecie wiedzieć, dlaczego jestem taka szczęśliwa?

Widownia: NIE!!!

Czołg: To wam powiem! Otóż dzisiaj rano byłam u fryzjera... Że tak powiem debatowaliśmy na temat tego, jak zagęścić moje włosy.

Publiczność jest wyraźnie poirytowana słuchaniem tego wywodu.

Czołg: I w pewnym momencie, że tak powiem, zahaczyłam jednym z moich trzech włosów o gwóźdź.

Głos Peggy Brown zza kurtyny

Peggy Brown: A mogłaś zahaczyć o niego tętnicą...

Czołg: I ten włos rozdwoił się. I wtedy powiedziałam do mojego fryzjera: "Ja chyba wiem, jak to zrobić!"

Część widowni wychodzi

Czołg: Wzięłam tę rozdwojoną końcówkę i rozdzieliłam włos na dwoje. Teraz mam cztery!

Widownia zaczyna rzucać puszkami, oparciami, podłokietnikami…

Czołg: Ej!

Na scenie zjawia się nowa postać. Nikt jej nie zna, nikt jej nie kojarzy.

Ej: Po coś ty mnie tu ściągnęła u licha?!

Czołg: Ej, ja nie chciałam…

Ej: Wychodzę.

Ej znika za kurtyną. Czołg siada na scenie i zaczyna płakać.

Scena trzecia

Na scenę wchodzi Peggy Brown. Widzi płaczącą Czołg, ale ją olewa. Jej uwagę przykuwa coś na podłodze.

Peggy Brown: A to co…? Jakiś włos, fuu!

Czołg podnosi twarz

Czołg: Ej, to moje!

Głos Ej zza kurtyny

Ej: Przestań mnie w to wszystko mieszać!

Peggy Brown: Chyba na nic te twoje wizyty fryzjerskie. Ale zamiast odjęcia ci włosa, powinni odjąć ci mowę.

Widownia się śmieje. Na scenę wchodzi Bellaris.

Czołg: Teraz znowu mam tylko trzy włosy…

Bellaris: Technicznie to dwa i pół. Natury nie oszukasz.

Nagle twarz Czołgu zmienia się w dwa płaskie pośladki.

Czołg: O nie, upupili mnie!

Kreatura wybiega ze sceny.

Peggy Brown: Chyba na dziś już skończymy ten cyrk…

Bellaris: Za wybawienie, droga widownio, dziękować nie trzeba. Ale nasze portfele chętnie przytulą paru Kazimierzów Wielkich…

Ktoś z widowni nieśmiało podnosi rękę.

Bellaris: Udzielam ci głosu. Byle chyżo, bo muszę dziś o coś zapytać Beczkę.

Widz: A ja bym chciał podziękować Czołgowi…

Widownia zamiera z przerażenia

Peggy Brown: Milcz zdrajco!

Widz: Ale dzięki jej dzisiejszemu wystąpieniu moja sparaliżowana córka wstała z wózka i wyszła z sali!

Przez widownię przebiegają odgłosy zrozumienia.

Bellaris: A więc to jednak jest wiedźma! Czołg!!

Zjawia się to kalekie stworzenie.

Czołg: Co?

Bellaris: W dowód wdzięczności pozwolę ci wybrać sposób śmierci.

Czołg: Chciałabym…

Bellaris: Stop! I tak umrzesz dziewicą!

Peggy Brown: Kurtyna!

Inspiracja: trzyletnie badania zjawisk społecznych

KOPIRAJTS - MARTA ZWANA EJ

Akt V

Scena pierwsza

Czołg siedzi na stercie resztek, cała zakryta jest starą, brudną szmatą (w końcu ciągnie swój do swego).

Czołg: Nie wiem, co mam robić ze swoim życiem, bo jest do rzyci! Nic mi się nie udaje. A ja pragnę tylko mieć faceta, który będzie mnie wielbić, jak królową brytyjską. Przecież nie oczekuje zbyt wiele. Muszę coś ze sobą zrobić.

Bellaris: Zastrzel się – tak będzie najlepiej.

Czołg wybiega z płaczem.

Peggy Brown: Wiem, kto mógłby jej w tym pomóc. Przedstawiam państwu Wertera!

Bellaris: Ej, ale Werter przecież nie trafił…

Peggy Brown: No tak. Ale jojczy tak samo jak ona. Pasują do siebie.

Bellaris: W sumie to masz rację. (A to odkrycie jakieś wielkie? – Peggy Brown) Może jak skumulują swój weltschmerz to w końcu będą w stanie się porządnie zabić. OBOJE!

Peggy Brown: A więc zaczynajmy! Udajemy się właśnie w odległe czasu romantyzmu. Wyobraźmy sobie wielkiego nieudacznika (nie, nie Czołg), który wyjeżdża na wakacje i poznaje fajną laskę.

Bellaris: I zamiast do niej zagadać, wypłakuje się w listach do przyjaciela. Żałosne, prawda?

Czołg: Wcale nie! Przecież to piękne! Kurtyna!

Scena druga

Na ławce siedzi Werter, Czołg i stara babcia.

Werter: Życie me nie ma sensu! Chyba napiszę o tym w liście do przyjaciela.

Czołg: Co? W liście?! Teraz jest telefon do przyjaciela.

Stara: Za moich czasów…

Werter: Tak wiem, bród, smród i ubóstwo. Ale zamilcz już.

Czołg: Ja też jestem smutna. Nikt mnie nie chce, końcówki mam rozdwojone, lakier z paznokci odpryskuje… Tragedia! Mój żywot jest taaaki trudny.

Werter: Kim ty w ogóle jesteś, długowłosy chłopczyku?

Czołg: Jestem kobietą!

Werter: Serio…

Czołg: Przecież mówię. Możesz popytać innych ludzi, bo wszyscy mnie tu znają i lubią. A nawet uwielbiają!

Bellaris: (zza kurtyny) Chyba śnisz!

Czołg: Sam widzisz. Nawet mówią, że jestem piękna jak ze snu!

Stara: Za moich czasów to spać nawet nie było jak. Tylko w polu robić.

Werter: Praca w polu – to jest myśl. Może wtedy przejdzie mi ten ból istnienia. Gdybym tak spotkał jakąś kobietę… Żadna mnie nie chce, a przecież ja dużo nie wymagam.

Czołg: Ja cię chcę!

Werter: Ale ja ciebie nie. Jesteś za chuda.

Scena trzecia

Werter siedzi na wzgórzu pochylony nad kartką papieru i z gęsim piórem w ręku. W dole widać pole uprawne i ludzi na nim pracujących.

Werter: Ach, jak ci ludzie mają dobrze. Wiodą takie lekkie życie. O nic się nie martwią, niczym nie przejmują. Nie to co ja, wiodący tak ciężki żywot.

Werter zauważa kobietę, która idzie w jego stronę.

Werter: Cóż to za piękna niewiasta? Czy w ogóle może istnieć ktoś taki? Ideał wcielony! Jasna stróżka światła w mym ciemnym świecie.

Dziewczyna siada obok Wertera.

Lotta: Na imię mi Lotta.

Werter: O pani ma, Lotto!

Lotta: Och! Już się we mnie zakochałeś! To cudownie, bo mam zamiar złamać ci serce.

Werter: Łam co tylko ci się spodoba!

Czołg wpada na scenę. Ubrana jest w przykrótkie ogrodniczki i meksykańską koszulę, a na rękach ma rękawiczki. Wszystkie trzy włosy miała rozwiane od wiatru, który został wytworzony z wentylatora, czyli narzędzia, które służy jej do kręcenia loków.

Czołg: Ja też chcę łamać!

Dziewczyna rzuca się na cienkie, chudziutkie drzewka i zaczyna je zawzięcie gryźć. Później skacze po biednej roślince, aż do jej pęknięcia. W międzyczasie Lotta ucieka, a Werter chowa się w krzakach.

Werter: (szepcze) Świat schodzi na psy, a raczej na Czołgi! Chyba czas z tym skończyć.

Mężczyzna zbiega ze sceny. Kurtyna opada.

Scena czwarta

Na scenie jest Lotta. Siedzi na stołku i zawzięcie dzierga sweter. Nagle pojawia się Werter. Czai się, rozgląda i powoli zmierza do środka sceny.

Werter: (szepcze) Muszę uważać, żeby się nie natknąć na Czołg.

Mężczyzna zauważa Lottę.

Werter: Och, ta piękna istota też tu jest. I jeszcze dziergać umie! Musze wykorzystać sytuację.

Kobieta spostrzega Wertera.

Lotta: Podejdź, tu, kochany. Przytul się do mych pełnych piersi.

Werter: Ach, ma pani. Będę cię wielbił do końca mych dni. Będę ci przynosił prezenty, nosił na rękach, nawet psa wyprowadzę. Tylko mnie kochaj!

Lotta: Ależ kocham. Musimy razem spędzić więcej czasu. Może miesiąc albo dwa – lepiej się nie rozdrabniać.

TRZY MIESIĄCE PÓŹNIEJ

Werter: Lotto, ma kochana Lotto. Jesteśmy już tak długo razem. Powinniśmy się pobrać!

Lotta: Oszalałeś? Przecież ja mam narzeczonego!

Werter: Ale byłaś ze mną! Rozmawialiśmy, chodziliśmy na spacery, prałem ci majtki. Myślałem, że jesteś już moja.

Lotta: Nie myśl więc za dużo, bo źle na tym wychodzisz.

Werter: Ma ukochana! Nie odchodź!

Lotta: Muszę. Przyjechał mój narzeczony, więc muszę iść go przywitać, ugotować obiad… Bo koniec końców teraz kocham jego. Sorry, taką mamy Lottę!

Kobieta schodzi ze sceny.

Werter: O ja biedny, nieszczęśliwy! Co mam począć?

Z sufitu spada Czołg, cała oblepiona kurzem i pajęczynami.

Czołg: Począć możesz ze mną dziecko! A później pobierzemy się, zamieszkamy w domku w górach albo w tatrzańskich lasach.

Werter: Po moim trupie!

Mężczyzna sięga ręką pod marynarkę, wyciąga rewolwer, przykłada lufę do skroni i pociąga za spust. Kula przebija czaszkę, ale nie przechodzi przez mózg. Werter jest śmiertelnie ranny, jednak nie umiera od razu, ku uciesze Czołgu.

Czołg: Mogłabym teraz go zgwałcić, ale przecież to może być jakiś zboczeniec, więc wolę nie ryzykować. Jeszcze on zgwałci mnie albo, że tak powiem, wykorzysta i co wtedy zrobię?

Czołg schodzi ze sceny, a Werter po dwóch godzinach umiera przez wykrwawienie.

Koniec i bomba,

A kto czytał, ten ma weltschmerz!

Inspiracja: J.W. Goethe, „Cierpienia młodego Wertera” (i cierpienia nasze również)