Scena
pierwsza
Czołg siedzi na stercie resztek, cała
zakryta jest starą, brudną szmatą (w końcu ciągnie swój do swego).
Czołg: Nie wiem, co mam robić ze swoim
życiem, bo jest do rzyci! Nic mi się nie udaje. A ja pragnę tylko mieć faceta,
który będzie mnie wielbić, jak królową brytyjską. Przecież nie oczekuje zbyt
wiele. Muszę coś ze sobą zrobić.
Bellaris: Zastrzel się – tak będzie
najlepiej.
Czołg wybiega z płaczem.
Peggy Brown: Wiem, kto mógłby jej w tym
pomóc. Przedstawiam państwu Wertera!
Bellaris: Ej, ale Werter przecież nie
trafił…
Peggy Brown: No tak. Ale jojczy tak
samo jak ona. Pasują do siebie.
Bellaris: W sumie to masz rację. (A to odkrycie jakieś wielkie? – Peggy Brown)
Może jak skumulują swój weltschmerz to w końcu będą w stanie się porządnie
zabić. OBOJE!
Peggy Brown: A więc zaczynajmy! Udajemy
się właśnie w odległe czasu romantyzmu. Wyobraźmy sobie wielkiego nieudacznika
(nie, nie Czołg), który wyjeżdża na wakacje i poznaje fajną laskę.
Bellaris: I zamiast do niej zagadać,
wypłakuje się w listach do przyjaciela. Żałosne, prawda?
Czołg: Wcale nie! Przecież to piękne!
Kurtyna!
Scena druga
Na ławce siedzi Werter, Czołg i stara
babcia.
Werter: Życie me nie ma sensu! Chyba
napiszę o tym w liście do przyjaciela.
Czołg: Co? W liście?! Teraz jest
telefon do przyjaciela.
Stara: Za moich czasów…
Werter: Tak wiem, bród, smród i
ubóstwo. Ale zamilcz już.
Czołg: Ja też jestem smutna. Nikt mnie
nie chce, końcówki mam rozdwojone, lakier z paznokci odpryskuje… Tragedia! Mój
żywot jest taaaki trudny.
Werter: Kim ty w ogóle jesteś,
długowłosy chłopczyku?
Czołg: Jestem kobietą!
Werter: Serio…
Czołg: Przecież mówię. Możesz popytać
innych ludzi, bo wszyscy mnie tu znają i lubią. A nawet uwielbiają!
Bellaris: (zza kurtyny) Chyba śnisz!
Czołg: Sam widzisz. Nawet mówią, że
jestem piękna jak ze snu!
Stara: Za moich czasów to spać nawet
nie było jak. Tylko w polu robić.
Werter: Praca w polu – to jest myśl.
Może wtedy przejdzie mi ten ból istnienia. Gdybym tak spotkał jakąś kobietę…
Żadna mnie nie chce, a przecież ja dużo nie wymagam.
Czołg: Ja cię chcę!
Werter: Ale ja ciebie nie. Jesteś za
chuda.
Scena
trzecia
Werter siedzi na wzgórzu pochylony nad
kartką papieru i z gęsim piórem w ręku. W dole widać pole uprawne i ludzi na
nim pracujących.
Werter: Ach, jak ci ludzie mają dobrze.
Wiodą takie lekkie życie. O nic się nie martwią, niczym nie przejmują. Nie to
co ja, wiodący tak ciężki żywot.
Werter zauważa kobietę, która idzie w jego
stronę.
Werter: Cóż to za piękna niewiasta? Czy
w ogóle może istnieć ktoś taki? Ideał wcielony! Jasna stróżka światła w mym
ciemnym świecie.
Dziewczyna siada obok Wertera.
Lotta: Na imię mi Lotta.
Werter: O pani ma, Lotto!
Lotta: Och! Już się we mnie zakochałeś!
To cudownie, bo mam zamiar złamać ci serce.
Werter: Łam co tylko ci się spodoba!
Czołg wpada na scenę. Ubrana jest w
przykrótkie ogrodniczki i meksykańską koszulę, a na rękach ma rękawiczki.
Wszystkie trzy włosy miała rozwiane od wiatru, który został wytworzony z wentylatora,
czyli narzędzia, które służy jej do kręcenia loków.
Czołg: Ja też chcę łamać!
Dziewczyna rzuca się na cienkie, chudziutkie
drzewka i zaczyna je zawzięcie gryźć. Później skacze po biednej roślince, aż do
jej pęknięcia. W międzyczasie Lotta ucieka, a Werter chowa się w krzakach.
Werter: (szepcze) Świat schodzi na psy,
a raczej na Czołgi! Chyba czas z tym skończyć.
Mężczyzna zbiega ze sceny. Kurtyna opada.
Scena
czwarta
Na scenie jest Lotta. Siedzi na stołku i
zawzięcie dzierga sweter. Nagle pojawia się Werter. Czai się, rozgląda i powoli
zmierza do środka sceny.
Werter: (szepcze) Muszę uważać, żeby
się nie natknąć na Czołg.
Mężczyzna zauważa Lottę.
Werter: Och, ta piękna istota też tu
jest. I jeszcze dziergać umie! Musze wykorzystać sytuację.
Kobieta spostrzega Wertera.
Lotta: Podejdź, tu, kochany. Przytul
się do mych pełnych piersi.
Werter: Ach, ma pani. Będę cię wielbił
do końca mych dni. Będę ci przynosił prezenty, nosił na rękach, nawet psa
wyprowadzę. Tylko mnie kochaj!
Lotta: Ależ kocham. Musimy razem
spędzić więcej czasu. Może miesiąc albo dwa – lepiej się nie rozdrabniać.
TRZY MIESIĄCE PÓŹNIEJ
Werter: Lotto, ma kochana Lotto.
Jesteśmy już tak długo razem. Powinniśmy się pobrać!
Lotta: Oszalałeś? Przecież ja mam
narzeczonego!
Werter: Ale byłaś ze mną! Rozmawialiśmy,
chodziliśmy na spacery, prałem ci majtki. Myślałem, że jesteś już moja.
Lotta: Nie myśl więc za dużo, bo źle na
tym wychodzisz.
Werter: Ma ukochana! Nie odchodź!
Lotta: Muszę. Przyjechał mój
narzeczony, więc muszę iść go przywitać, ugotować obiad… Bo koniec końców teraz
kocham jego. Sorry, taką mamy Lottę!
Kobieta schodzi ze sceny.
Werter: O ja biedny, nieszczęśliwy! Co
mam począć?
Z sufitu spada Czołg, cała oblepiona kurzem
i pajęczynami.
Czołg: Począć możesz ze mną dziecko! A
później pobierzemy się, zamieszkamy w domku w górach albo w tatrzańskich
lasach.
Werter: Po moim trupie!
Mężczyzna sięga ręką pod marynarkę, wyciąga
rewolwer, przykłada lufę do skroni i pociąga za spust. Kula przebija czaszkę, ale
nie przechodzi przez mózg. Werter jest śmiertelnie ranny, jednak nie umiera od
razu, ku uciesze Czołgu.
Czołg: Mogłabym teraz go zgwałcić, ale
przecież to może być jakiś zboczeniec, więc wolę nie ryzykować. Jeszcze on
zgwałci mnie albo, że tak powiem, wykorzysta i co wtedy zrobię?
Czołg schodzi ze sceny, a Werter po dwóch
godzinach umiera przez wykrwawienie.
Koniec i bomba,
A kto czytał, ten ma weltschmerz!
Inspiracja: J.W. Goethe, „Cierpienia młodego
Wertera” (i cierpienia nasze również)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz